Drie jaar na Songs of Innocense komt U2 met Songs of Experience. De albums waren als tweeluik bedacht, maar er staat nog maar weinig songmateriaal op Songs of Experience wat tijdens dezelfde sessies als haar voorganger werd geschreven. Door persoonlijke maar ook door politieke omstandigheden zoals de Brexit en de nieuwe Amerikaanse president voelde het album niet meer als relevant en zijn diverse teksten en songs herschreven. Daardoor werd de aangekondigde release-datum meerdere malen uitgesteld. Bovendien is 2017 het jaar waarin The Joshua Tree dertig jaar bestaat waar middels een uitgebreide tour en speciale uitgaven – terecht – uitgebreid bij werd stilgestaan. Maar nu is het dan eindelijk zo ver. Lost U2 de altijd hoge verwachtingen in?
Misschien waren die verwachtingen wel niet zo hoog meer na het matige Songs of Innocense. Dat album, dat ook nog eens door vele muziekliefhebbers als door de strot geduwd voelde doordat het wereldwijd ongevraagd aan elk iTunes account werd toegevoegd. Bono noemde die actie al eens ‘een goed bedoelde fout’. Afijn, zand erover en snel door naar 2017.
Autotune
Songs of Experience opent prachtig en sfeervol met Love Is All We Have Left. Hier horen we zowaar wat overstuurde autotune zoals je die nu al jaren als effect in de hiphop hoort, maar bijvoorbeeld ook op de laatste van Bon Iver. Het wordt smaakvol en functioneel toegepast en neemt gelukkig niet geforceerd hip het nummer over. Overigens is U2 al jaren niet meer die vernieuwende band die het ooit was. Verdere moderne productionele foefjes blijven dan ook uit. Songs of Experience is vooral een degelijk U2-album waarbij elke song qua stijl en geluid wel iets leent uit de eigen, rijke geschiedenis van de band.
Skipmoment
Na deze sterke opener volgt Lights of Home, een typische en doorsnee U2-song die niemand zal verbazen, maar ook niet zal doen opveren. You’re The Best Thing About Me was de eerste single die het album vooruitsnelde en is een toegankelijk nummer dat zeker niet had misstaan op All That You Can’t Leave Behind. Net als het daaropvolgende Get Out Of Your Own Way.
Dit nummer eindigt met een speech van rapper Kendrick Lamar die als een ware Martin Luther King al prekend ‘oversteekt’ naar het robuuste American Soul. Erg mooi gedaan en even denk je in een nummer van Muse beland te zijn, zo groots en vet klinkt het. Helaas is het refrein teleurstellend, net als de clichématige tekst van het refrein: “You are rock and roll / you and I are rock and roll / we came here looking for American soul”. Tja, lekker meebrulbaar in het stadion, maar een skipmoment op het album.
The Little Things That Give You Away
Summer of Love begint met een zeer sterke gitaarlick waar heel veel gitaristen ongetwijfeld jaloers op zijn. Het draagt de song van begin tot eind en is het fundament van een mooi gearrangeerde en degelijke compositie. Red Flag Day en The Showman gaan qua stijl dan weer terug naar begin jaren ’80; een periode die veel U2-fans nog steeds als hun beste beschouwen. Maar de band heeft inmiddels zo veel betere songs geschreven en het gevoel dat U2 zich er hier wel erg makkelijk van afmaakt overheerst. Zeker als daarna The Little Things That Give You Away volgt, een absolute prachtsong met dito tekst en een van de hoogtepunten van het album en zelfs gehele U2 oeuvre.
Plichtmatig
Hierop volgen nog een paar nummers waar in theorie niet zo veel mis mee is, maar die toch wat zielloos over komen. Natuurlijk weet de band hoe je een goed liedje schrijft, maar wat heeft een zanger – die alles heeft zoals hij zelf zingt – na enkele decennia nog te melden? Wie zit er nog te wachten op Bono’s zoveelste liefdesbetuiging aan zijn vrouw? Waar zijn de Brexit- en Trumpsongs waarvoor het album zo vaak uitgesteld moest worden?
Naar verluid zijn de teksten op dit album brieven aan geliefden van Bono, maar te vaak ontstijgen ze het tegeltjeswijsheid-niveau niet, om van sommige lege hulzen maar niet te spreken. Al met al revancheert U2 zich met Songs of Experience slechts deels voor de voorgaande matige albums. Het vakmanschap van deze Ieren staat ook anno 2017 buiten kijf: er wordt uitstekend gezongen en gemusiceerd, maar te veel composities komen wat makkelijk – als een invuloefening – over. Niet slecht, maar ook zeker niet wat we van een band van wereldniveau mogen verwachten.
Een erg goed Album. Heel breed qua stijl met een paar absolute toppers. U2 zoals het behoort te zijn… (vind ik..)
Kendrick Lamar liet zich inspireren door de bergrede uit Mattheus 5. Fascinerend om te zien hoe de zaligsprekingen hierbij 180 graden worden omgedraaid.
Jep. Moet eerlijk zeggen dat ik het – ondanks dat het beter is dan het vorige werk – een bagger-album vind. Maar goed: ik vind écht alleen het oude werk van u2 goed.