Fans van The Boxer Rebellion zijn in twee kampen in te delen. Aan de ene kant die van hun eerste drie albums, waarbij de band sfeervolle verzorgde pop-rock maakte. Daarna gooide de Londense band het roer om met een bombastisch stadiongeluid. Daarmee boorden ze in Nederland een nieuwe groep fans aan, mede door airplay op 3fm. De zalen werden groter en The Boxer Rebellion werd een graag geziene act op festivals. Ocean by Ocean uit 2016 had eenzelfde grootse opzet met knallende en catchy singles, duidelijk op het radio-format geschreven. Fans van het eerste uur haakten definitief teleurgesteld af. Het recent verschenen Ghost Alive lijkt een poging juist die fans weer voor zich te winnen.
Weg met alle galm en delays, synths en overdubs. Op Ghost Alive horen we een band die opvallend kleiner klinkt dan op hun twee voorgaande albums. Akoestische gitaren, strijkers, subtiele blazers, drums met kwastjes, dat werk. En het moet gezegd: dat oude jasje passen ze nog prima na al die jaren. Fans van het eerste uur blij, band bedient beide ‘fan-kampen’ dus band blij en daarmee iedereen blij? Zou het zo simpel kunnen zijn? In theorie wel, echter blijft het gevoel hangen dat de band hier te vaak geforceerd klein speelt. De composities schreeuwen regelmatig om een grootste benadering. Regelmatig zet zanger Nathan Nicholson dan ook groots aan, maar de band ondersteunt hem niet en lijkt op die momenten in een kramp te zitten.
Verveling
Ook vallen sommige composities wat sneller door de mand nu ze niet overgoten zijn door bombast, met name op de tweede helft van het album. Nou was dit op eerder werk ook regelmatig het geval, maar ligt met deze bescheiden benadering de verveling sneller op de loer nu het op die momenten niet gered wordt door productionele foefjes. Sowieso heeft The Boxer Rebellion de neiging tekstueel veel te herhalen, ook op eerder werk. Het ligt dan weliswaar lekker snel makkelijk en vertrouwd in het gehoor, maar dit komt lang niet altijd ten gunste van de houdbaarheid van een album.
Wrang
Begrijp ons goed: er staan genoeg pracht songs op om van te blijven genieten. Een van de eerste singles was Love Yourself en is daar een uitmuntend voorbeeld van. Het wrange is dat een nummer als dit in een minder bescheiden (ingetogen) jasje juist wel eens een enorme radiohit zou kunnen zijn geworden. Nu doet het helaas veel te weinig en had het meer verdiend. Ook albumopener What The Fuck is in potentie prachtig, maar lijdt aan instrumentele ondervoeding. Het zou kunnen toewerken naar een ware climax, maar de band kiest er op Ghost Alive bewust voor die middelen niet in te zetten. En dat is regelmatig een gemiste kans. Alsof de band te streng voor zichzelf was.
Tussen wal en schip?
Daarmee blijft het gevoel overheersen dat de arrangementen de op zich sterke songs niet altijd goed doen, tekort zelfs. En onderhuids voel je als luisteraar dat de band de afgelopen jaren gewend is geraakt om te knallen in steeds grotere zalen. Wellicht is het teveel in het band-DNA geslopen om niet meer de écht kleine liedjes te kunnen schrijven.
Het is gewaagd van The Boxer Rebellion een paar stappen terug te doen in sound, en te kiezen voor een akoestische benadering. Zeker nu bands met de meer traditionele bezetting steeds minder op de radio te horen zijn en vervangen worden door die met elektronica als basis. Het is ze gegund met deze keuze niet tussen wal en schip van hun oude en nieuwe fans te belanden, maar we vrezen er wel een beetje voor. Toch: bent u een liefhebber van verzorgde en sfeervolle pop, geef het album eens een kans. Er valt ruim voldoende te genieten.
