Home Review Taylor Swift: Evermore

Review Taylor Swift: Evermore

1

Als er één positief element te rapen viel deze voorbije, bizarre periode dan misschien wel dat mensen wat meer tijd voor zichzelf en voor de ander hadden. Hoewel een overvloed aan tijd niet voor iedereen optimaal is, zorgde het in elk geval bij heel wat artiesten voor een creatieve impuls. 

Wie dankbaar gebruik heeft gemaakt van die overvloed aan tijd is Taylor Swift. Op de valreep van 2020 bracht ze geheel onverwacht nog een tweede prachtalbum uit. Een album in de lijn van het geweldige Folklore dat mij de voorbije maanden persoonlijk enorm geraakt heeft. Dit nieuwe album verdient echter ook de nodige aandacht. De nieuwe plaat Evermore werd opnieuw geproduceerd door Aaron Dessner van de The National en het moet gezegd, de man weet wat hij doet. Hij is vooral een kei in doseren. De instrumentatie op dit album is quasi perfect en ook technisch zit alles weer prima in elkaar.

Evermore

Onmiddellijk valt de donkere, zeg maar gitzwarte toon van deze nieuwe plaat op. Waar op Folklore nog wat hoop te rapen viel is het hier zoeken naar een sprankeltje licht. Ergens verwoord deze plaat perfect hoe heel veel mensen zich de afgelopen periode moeten gevoeld hebben. De schoonheid van dit album moet dan ook vooral gezocht worden in de muziek zelf en natuurlijk in de geweldige stem van Taylor Swift. Justin Vernon doet opnieuw zijn duit in het zakje op het titelnummer Evermore dat een geweldige afsluiter van het album is. Matt Berninger zorgt voor een fijne ondersteuning op Coney Island en Marcus Mumford, ja die van Mumford and Sons, vinden we erg sterk op Cowboy like me. Swift blijft een begenadigd verteller en raakt ons keer op keer met haar stem.

Op Evermore vermengt Tay Tay opnieuw autobiografische elementen met fictieve personages waardoor je vaak op een dwaalspoor wordt gezet. Na een aantal weken luisteren springen er voor ons een aantal nummers uit. Openingstrack “Willow” bijvoorbeeld dat door zijn catchy refrein haast de perfecte popfolksong is. “Champagne Problems” is tekstueel heel sterk en Tolerate it doet ons ongemakkelijk schuifelen in onze stoel. “My love should be celebrated but you tolerate it” zingt ze vol verwijt. Van het nummer Happiness worden we allesbehalve vrolijk, tell me when did your winning smile, begin to look like a smirk. Of hoe je iemand na een breuk helemaal anders bekijkt.

Verrassing

Hoewel het verrassingseffect een beetje weg is op Evermore is het te gemakkelijk om deze plaat als minder goed te omschrijven. Goeie muziek raakt immers de ziel en wordt een deel van jezelf. Teksten spoken dagenlang door je hoofd en het gevoel dat je bij het horen van een song hebt, nestelt zich onverwacht in je gedachten. Op Evermore staan genoeg  nummers die daar in slagen.

Het is nog te vroeg om te zeggen of deze plaat beter of slechter is dan Folklore maar de kwaliteit is er zeker. Wij zijn in elk geval blij met dit vervolg en kijken reikhalzend uit naar meer.