Sinds haar debuutalbum, At Sixes and Sevens, ben ik een liefhebber van het gothic metal genre en meer precies, van de band die me er in 2002 mee in contact bracht; Sirenia. Dit debuutalbum behoort na al die jaren nog steeds tot één van mijn favoriete gothic albums en ook het tweede album, An Elixir for Existence uit 2004, draai ik graag. Hierna heeft de band haar sound, al dan niet onder druk van een nieuw platenlabel, aangepast en kon het me niet meer bekoren. De scherpe kantjes waren er af en het geheel klonk me te populair, te lief en te glad gepoetst. Sirenia na een botox-behandeling zeg maar. Ook miste ik het klassieke, orkestrale karakter en de afwisselende melancholische zangpartijen en welhaast demonische grunts; de elementen die zo kenmerkend waren voor deze band.
Nu is onlangs het zevende full-length studio album, The Seventh Life Path, gereleased. Hiervoor is de band teruggekeerd bij Napalm Records, het label verantwoordelijk voor de eerste twee studioalbums van de band. Dit is voor mij een goede reden om weer eens kritisch naar een album van Sirenia te luisteren.
Stevige kost
Het moet gezegd worden; Sirenia is niet echt een goede keuze om de dag ?s morgens mee te starten, want het is beslist geen lichte kost. Nu mag ik wel stellen dat de sound in de loop van de jaren wat meer werd geciviliseerd, maar het bleef muziek met een ?robuust? karakter. Komt ook niet als een verrassing, want de band is initieel van Noorse afkomst. Uit Stavanger om precies te zijn. Nu was dit in het verre verleden het territorium van de Noormannen en de huidige inwoners zijn directe afstammelingen hiervan. En die Noormannen, tja, stonden in de regel niet echt bekend als ingetogen van aard. En gelukkig maar.
Vertrouwde klanken
Oprichter Morten Veland (Mortemia en ex-Tristania) is nog steeds de drijvende kracht achter de composities en verantwoordelijk voor de totale auditieve beleving. Ondanks de relatief vele personele wisselingen die de band heeft gekend, klinken de eerste klanken van dit album me vertrouwd in de oren.
Sinds 2008 maakt de zangeres Ailyn, voormalig deelneemster aan het Spaanse X-factor, deel uit van de band. Blijkbaar een goede match, want met haar zang is het oorspronkelijke Sirenia-gevoel terug op dit nieuwe album; de rauwe en ongeciviliseerde sound die ik juist zo kon waarderen. Chapeau.
Tegelijkertijd is dit ook een van de grootste kanttekeningen die ik bij dit album heb. Het voelt alsof de formule wederom met een kleine variatie ten tonele wordt gebracht en hiermee komt het bij mij niet direct in aanmerking voor de originaliteitsprijs. Lekker klinkt het wel.
Grootse beleving
Dit nieuwe album klinkt overweldigend en orkestraal. Het is in staat me onder te dompelen in een ruige, onbekende wereld ver van hier. Een wereld met dodelijke gitaarriffs en razendsnelle, strakke drumpartijen zoals we deze nog kennen van het debuutalbum. De meerstemmig opgenomen zangpartijen van Ailyn zijn loepzuiver opgenomen en zodanig gemixt zodat, ondanks het complexe karakter, een enorme ambiance wordt gecreëerd. De soms haast betoverende zang van Ailyn wordt mooi afgewisseld door provocerende grunts alsof het een continu verbaal gevecht is tussen rebellerende demonen en rondborstige Walkuren. De klanken van Viking-hoornen completeren het gevoel en slechts de toevoeging van klinkende zwaarden zouden de beleving nog completer maken.
Terug naar de basis
Sirenia lijkt na een carrière van veertien jaar te zijn aanbeland op het punt waar ze initieel van start is gegaan. Dit juich ik toe, want alle zo kenmerkende elementen zijn weer terug. Met dit laatste album lijkt de band zich bovendien af te keren van de trend om albums met compressor limiters en additionele equalizers op te nemen en in mijn beleving is deze missie meer dan geslaagd. Waar voorgaande albums me in zijn algemeenheid te vet en te gekleurd klonken, is dit laatste album uitstekend geproduceerd. Het gaat nog steeds hard, maar geheel heeft weer dynamiek en ademt weer. Respect. Daar is moed voor nodig.
