Home Review – Riverside: Love, Fear and the Time

Review – Riverside: Love, Fear and the Time

1

Voordelen

  • Mooie composities

Nadelen

  • Wat aan de softe kant
Artistiek
Uitvoering
Klank
Riverside cover

Na een tergend lange periode van wachten heeft Riverside onlangs het zesde studioalbum Love, Fear and the Time Machine uitgebracht. Je kent het niet? Ik neem het je niet kwalijk. Veel vrienden van mij kenden het ook niet, ondertussen zijn diverse Riverside albums in hun muziekcollecties beland. Voor diegenen die de band niet kennen: Riverside is een band van Poolse afkomst en is ondertussen al een redelijk bekende naam in de metal wereld. Deze band is een absolute aanrader als je van het progressieve metal genre houdt. Althans…

Nog voordat dit nieuwe album was opgenomen hadden de leden van Riverside al laten doorschemeren dat dit album geen metal invloeden meer zou bevatten; dat Riverside zich, in tegenstelling tot de eerdere albums, voortaan meer zou richten op rustigere composities.

Als groot liefhebber van deze band kan ik ook onderschrijven dat Riverside met name in haar rustigere composities uitblinkt.

Riverside, of meer precies het muzikale brein Marius Duda, wilde met dit nieuwe album teruggaan naar de composities zoals deze eerder te vinden waren op het debuutalbum Out Of Myself uit 2004. Maar dit album bevat juist veel metal invloeden en had een unieke onderscheidende sound. Dit streven lijkt met dit gegeven een gecompliceerde opgave. Is de uiteindelijke missie van de band een geslaagd project gebleken?

Verschillende stromen

Dit zesde album klinkt inderdaad anders. Rustiger, meer mellow, clean, melodieus en vooral melancholisch. Ondanks mijn initiële verwachting spreekt het album me niet direct aan. Er is niet direct de klik die ik met de eerste drie studioalbums had. Het album klinkt me te gemakkelijk en te commercieel in het gehoor. Vooral ervaar ik het gemis van ‘Riverside’. Wel lijk ik andere bands te herkennen. Ik meen bij het nummer Addicted invloeden van the Cure te herkennen en over het geheel genomen bekruipt me het gevoel te luisteren naar het album Hopes & Fears; een album van Keane uit 2004. Domper.

Naar mate het album vordert worden de nummers echter muzikaal interessanter. Aanbeland bij het nummer Discard Your Fear voel ik eindelijk een moment van herkenning. Dit nummer is helemaal op-en-top Riverside en ook het nummer Timetravellers sluit hier goed bij aan. Dit is zo’n nummer dat heerlijk onder je huid kruipt en je niet meer los laat. Dit is het Riverside zoals ik Riverside al zo veel jaren kon waarderen.

Lief en zachtaardig

In algemene zin komen de composities me klankmatig warm en subtiel over. ‘Lief’ welhaast. Veel toegankelijker voor het grotere publiek. Klankmatig heeft het album ook een vriendelijk karakter. Met name het hoog klinkt minder fel en ook het progressieve toetsenwerk lijkt meer naar de achtergrond te zijn gemixt ten opzichte van de voorgaande albums. Hierdoor wordt het geheel rustiger en meer ‘laid back’ ten gehore gebracht. Het geheel heeft meer diepte, maar dit gaat helaas wel ten koste van de ritmische details. Gitaristen onder u: het gitaarwerk is en blijft honderd procent Riverside.

Muzikaal avontuur

Naarmate ik het vaker draai, lijken de puzzelstukjes op zijn plek te vallen en dan realiseer ik me dat zanger, songwriter en bassist Marius Duda met dit album vooral een muzikaal avontuur ten gehore lijkt te willen brengen. Een muzikaal avontuur waarin hedendaagse thema’s als sociale media, on-demand televisie en de enorme (lees: negatieve) stempel die de moderne mediakanalen kunnen hebben op de individu. Hieruit komen vervolgens vragen over levensverwachting, onvrede, innerlijke strijd en onzekerheid naar voren. Voorts de zin van het leven, transformatie, de angst en het continue verlangen naar het verleden.

En dan, als donderslag bij heldere hemel valt bij mij het kwartje. Niet gehinderd door enige kennis lijk ik het ‘Riverside mysterie’ te hebben ontrafeld. Als een man van halverwege de veertig herken ik namelijk bepaalde patronen. Ik herken de zoektocht naar authenticiteit; de zoektocht naar ‘de ware ik’. Ja hoor, het lijkt er op dat zelfs de topmusici van bands als Riverside in een onschuldige midlifecrisis kunnen aanbelanden.

Leven na de metal

Hoezeer ik initieel mijn bedenkingen had over de nieuwe richting van de band, zo geslaagd vind ik dit nieuw album op dit moment. Bepaalde melodieën blijven in mijn hoofd zitten en het kruipt me onder mijn huid. Wellicht moest ik naar dit album toegroeien. Ja, als ik heel eerlijk mag zijn mis ik de metal invloeden, de rauwe randjes en de originaliteit die de eerste drie studioalbums wel hadden, maar misschien moet ik mijn beeld van de robuuste Poolse rockers bijstellen. Naar mate je ouder wordt je in de regel ook rustiger en minder impulsief. Misschien geldt dit ook voor de bandleven van deze Poolse formatie. Nu hoop ik wel dat de band spoedig is uitge’cured’ en niet verwordt tot een gevoelig kwartetje van ‘knuffelpolen’. Het mag van mij best een beetje ruig en ongeciviliseerd blijven.

1 REACTIE