De sound
Inhoud
We willen bijna zeggen: welke sound? Want het eerste wat opvalt bij de Pass Labs INT-25 is dat hij ontzettend neutraal over komt. Hoezo is klasse A warm? Ja: de versterker wordt warm, maar deze Pass klinkt helemaal niet warm. Juist ontzettend snel en open. Luchtig. Nu zullen sommige lezers denken: huh? Is deze Pass niet ‘muzikaal’ dan? Zeker wel! Verwar warm niet met muzikaal. Een warm klinkende versterker kleurt. En kleuring houdt uw redacteur niet van. Kleuring is een interpretatie van de fabrikant. En dat is per definitie niet goed. Wat wij willen horen is de interpretatie van de muzikant… Dat is HiFi… Deze Pass Labs INT-25 geeft ruimte aan de muziek. Nelson stapt keurig uit de signaalweg van bron naar speaker.
Als we moeten vergelijken met de XP-12 met Bryston 4B SST3, dan speelt de Pass Labs XP-12 nog wat groter. En het weet in de diepte en hoogte iets preciezer te plaatsen, maar goed: die zit ook een forse klasse boven de INT-25. De Bryston is iets ‘lomper’ dan de INT-25. Het geeft meer bass-kick en iets meer fundament, maar we boeten in op resolutie en snelheid. Dat is écht hoorbaar bij vocaal werk, waar we gewoonweg horen dat de Pass deze meer verfijning meegeeft. Dat zal zowel de puristische schakeling van de INT-25 zijn als het feit dat de INT-25 single ended klasse A is en de Bryston 4B een klasse AB-schakeling. Crossover vervorming is en blijft bij een issue bij een klasse AB-versterker. En als je dan direct vergelijkt is het hoorbaar.
Open die kraan
We krijgen al heel snel de neiging om flink aan de kraan te draaien. Dit omdat er gewoon geen scherpte in de Pass Labs INT-25 zit. De Focals houden écht van deze versterker. Eric Clapton met Layla gaat op de streamer… Het akoestische werk glijdt de kamer in. Geen rafel, elke snaar te volgen, Eric staat in de kamer. Wat een prestatie zeg. Het is in zekere zin op niveau van de Pass XP-12 met Bryston. We leveren iets in op schaal, maar gaan vooruit op souplesse en resolutie.
Infected Mushroom gaat erin. Ook dat gaat prima. Het volume gaat richting 50. Dat is bijna maximaal (63, maf getal trouwens). We horen geen compressie. Niets. Het gaat gewoon door. We tikken op de bank zo’n 75 dBa aan met onze Focals. Hard genoeg voor menig woonkamer. Het zal niet veel meer worden dan 80 dB schatten we in. Maar gelooft u ons: 80 dBa wordt na een uurtje luisteren écht wel fors. We raden dat niet dagelijks aan.
Adele pakt even door. Een bekende track in onze testlijst. Een in zekere zin klein en intiem nummer dat naar onze mening ook klein en intiem moet klinken. Dat doet het. Adele staat rotsvast tussen de speakers. De gitaar links en rechts. En op bepaalde aanslagen tussen de speakers. Het begin is één geheel. Dat lukt lang niet elk systeem. Als de warmte erin komt, vult het prachtig aan zonder Adele in de weg te zitten. Elk onderdeel krijgt de ruimte… elk instrument krijgt z’n plek.
Gazpacho krijgt het podium. Even 20 minuten spektakel. Gitaren, opera… heerlijk. Deze track gaat écht alle kanten op en dat maakt het best een lastig nummer om goed neer te zetten voor een set. Het moet feilloos stem kunnen weergeven, maar ook groot werk. Om over de plotselinge tempo- en volumewisselingen maar te zwijgen.
De INT-25 doet getrouw zijn taak. Mooi is dat de gelaagdheid overeind blijft bij zowel het bombastische werk als de kleine passages. We horen zelfs de ‘vinyl-tikjes’ onder het ‘operawerk’ dat op de achtergrond opkomt. Een detail dat vaak wegvalt. Maar nu niet.
Hallo, jaren geleden draaide ik met een simpele Musical Fidelity A1 en was toen ook al betoverd door de sound. Al was er toen zeker wel sprake van een kleurende versterker. Maar 0,2 kWh in rust (mag dat eigenlijk nog steeds binnen de EU-regels?) is zo’n 400 euro per jaar. Tikt wel aan.
Hij kan ook op standby gelukkig. Anders werd het inderdaad een erg dure grap! :-).
Ah, gelukkig.
🙂