Jee… het is alweer zestien jaar geleden dat Muse met Showbiz in de schappen kwam. Een tijd dat streaming nog niet echt mogelijk was. Behalve met Winamp en wat onhandige koppelingen. Maar we dwalen af. Nu komt de Britse rockband met hun zevende studio-album: Drones. Het motto: back to basics!
The Resistance en The 2nd Law waren uitstapjes volgens leadzanger Matthew Bellamy. En hoewel wij The Resistance zeker wel kunnen waarderen, is The 2nd Law een album waar we maar een paar tracks van pakken. Het is het gewoon niet helemaal. Te veel een privé project van Bellamy.
Rauw beuken!
Bij Drones is het weer het oude geluid. Lekker beuken op gitaren met duidelijke invloeden van Queen – het is geen geheim dat het een grote bron van inspiratie is voor Muse – en zware echo’s van vorige albums als Showbiz, Origin of Symmetry en bijvoorbeel Absolution. Perfect materiaal voor de harde kern dus.
De opener is Dead Inside. Het begint dus prima met het betere rockwerk. Ook de single Psycho bevalt goed. Het zijn nummers die het niet alleen goed doen bij de fans, maar ook op de radio. Echt creatief werk mag het niet wezen: lekker klinkt het wel.
Van Mercy kunnen we niet echt warm worden. Beetje laf en wat zweverig. Reapers daarentegen: heerlijk. Echt Muse. Schreeuwende gitaren met een duidelijke knipoog naar Origin of Symmetry en Black Holes and Revelations. Toch houdt het nummer een eigen sound.
The Handler zet het lekker door. Een wat zwaardere sound met diepe gitaren en een punchy bass. Ook hier weer de oude, vertrouwde sound met genoeg nieuwe invloeden.
Eigenlijk hoeven we niet alle nummers af te lopen om te zeggen dat het album gewoon goed in elkaar steekt. Opvallend is wel het wat rustige Aftermath. Een ballade-achtig nummer wat gelukkig niet té zoet is. Het past binnen het thema en doet het prima op een snelweg als het donker is. We horen in het begin wel een knipoog naar U2’s hit One. Niet erg… gewoon opvallend.
The Globalist is een mooi uitgeweven themanummer van 10 minuten. Heerlijk volle ‘galmende’, Pink Floyd-achtige gitaren, een millitair drummetje en de gepijnigde zang van Matthew maken het een degelijke afsluiter. Al eindigt het officieel met het nummer Drones: een soort kerk- / koorzang. Leuk detail dat ze ‘Killed by Drones’ zingen. Ook die komen van boven, nietwaar?
High Res
Wij hebben het album in high-res van Qobuz geplukt. De kwaliteit is aanzienlijk beter dan de cd. Meer dynamiek en betere verstaanbaarheid. Kortom: mocht u de mogelijkheid hebben: koop voor 13 euro de high-res versie.
Net helemaal uitgeluisterd… Wat een donders mooie plaat hebben die drie Engelanders weer gemaakt zeg…! Nu gauw nog een keer draaien…
Muse, Paul McCartney en Green Day waren de eersten om een “minder” gecompresseerde highres-versie van hun albums online te zetten, wat lovenswaardig is. Hopelijk volgt de rest van de muziekindustrie en krijgen we aparte mastering voor high-res. Alhoewel Sony Columbia blijkbaar net het tegengestelde doet, en deze higres-versies nog harder gaat compresseren dan de cd-/mp3-versie bij sommige albums.
Dan terug naar Muse. Het album valt erg goed mee. Ik kon hun “toegankelijkere werk” ook appreciëren. Hun hardere werk klonk afgrijselijk op cd door de dynamic range compression.
Dag PopDroid,
Klopt: het dynamisch bereik van eerdere albums is vrij beroerd. Daarom ben ik zo blij met de high-res versies van 2nd Law en nu Drones. Dat klinkt echt aanzienlijk beter. Ik heb voor de grap de cd en de high-res versie eens ingeladen in Audition…. geen subtiel verschil :-).