Home Review – Joe Bonamassa – Blues of Desperation (2016)

Review – Joe Bonamassa – Blues of Desperation (2016)

2
Artistiek
Uitvoering-
Klank

Je kunt er bijna de klok op gelijkzetten. Welhaast met Zwitserse precisie brengt Joe Bonamassa nieuwe albums uit. Deze creaties gaan welhaast in hetzelfde tempo waarin hij zich presenteerde als muzikant; als een muzikale sneltrein. Of een geniaal zakenman? Of misschien wel allebei? 

Menig ouder zal glimlachen bij deze woorden van zoon of dochter. Natuurlijk is het leuk dat hij zo braaf zit te spelen met zijn instrument in plaats van rotzooi trappen in de buurt. Maar heel stilletjes hoop je dat het weer overwaait en ze later kiezen voor een écht vak. Waarmee je geld verdient en zo. Boekhouder of in de Informatica (we leven even in de 80s). Maar muzikant? Liever niet. Maar zolang hij geen kille zakenman wordt is alles bespreekbaar.

Muzikant met hart en ziel

Maar bij Joe werd het werkelijkheid. Hij werd muzikant. Het helpt natuurlijk mee als pappalief een eigen gitaarhandel heeft, maar hij moest het allemaal wel zelf doen. Dat heeft hij gedaan en hoe. Al tijdens zijn vierde levensjaar begon hij hartstochtelijk met gitaarspelen en op zijn twaalfde stond hij in het voorprogramma van niemand minder dan B.B. King! Dan heb je het niet zomaar over een muzikant. Dan mogen we wel spreken van een muzikaal wonderkind.

Joe Bonamassa behoort daarnaast tot een uitstervend ras van muzikanten. Het soort dat een echte instrumenten verkiest boven digitale nieuwigheden zoals een MacBook of synthesizer. En dan het liefst een Gibson Les Paul. Meer specifiek: een variant van voor 1960. Een instrument onder de instrumenten. Een instrument dat je raakt in de ziel. Een instrument mét een ziel. In de handen van een 38-jarig wonderkind. Voor de luisteraar betekent dit iets moois en niets om bij voorbaat wanhopig van te worden.

Blues of Despiration

Het album begint in rap tempo met de song ‘This Train’. Bluesrock met een lekker tempo. Even inkomen, want juist de rustigere ‘meer blues en minder rock’-nummers van Bonamassa spreken me het meest aan. Maar ieder zo zijn ding. Vanaf de derde track ‘Drive’ ligt het album me goed in het gehoor. Bonamassa optima forma. Heerlijke warme bluesnoten overspoelen mijn gedachten en laten me voor even de wanhopige berichten van de afgelopen week vergeten. Even de ogen dicht en helemaal alleen met de blues. Blues zoals de blues bedoeld is; om troost te vinden voor negativiteit en verlies. Zo passend. Zo treffend. Zo mooi.

Klank

Klankmatig is dit album prima geproduceerd, al klinkt het allemaal een beetje terughoudend. Het hoog sprankelt niet en de nadruk ligt – niet onverwacht – op gitaar en zang. Het hoog zou best een klein beetje méér mogen sprankelen. Het sprankeltje van ‘hoop’ tijdens die momenten van wanhoop. Desalniettemin een album dat heel fijn in het gehoor ligt.

2 REACTIES