Mit staat bekend om zijn high-end kabels. Om er een paar te noemen: de Oracle-serie, de Magnum-serie, de Shotgun-serie…Mit bereikt de prachtige kwaliteit door middel van fasecorrectieschakelingen. Dit in tegenstelling tot alle andere producenten die met mooie materialen als goud en zilver aan de slag gaan. Nu zijn fases bijzonder belangrijk in analoge kabels. Ze zorgen voor juiste plaatsing en rust. Maar hoe zit dat met een digitale interlink?
Laat ik eerlijk zijn: ik heb altijd gedacht dat digitale interlinks niet heel veel verschil konden brengen. Ze hoeven immers alleen maar de ‘simpele’ 1’tjes en 0’etjes over te brengen naar de Dac. Goed…het verschil tussen een gebalanceerde of cinch-interlink is te horen. En als daar ook nog een klok-synchroniser bij komt kijken, zoals bij een dcs-speler of de eerdere Arcam- en Linn-combinaties, dan is er winst te boeken. Maar bij een normale coaxiale 75-ohms verbinding? Ach…een 190-euro Audioquest interlink moet toch voldoende zijn…dacht ik.
Filteren
Fasecorrecties in een digitaal signaal? Tsja…daar lijkt het wel op, maar schijn bedriegt. Want in dit kastje zitten een aantal filterkernen. Geen fasecorrecties dus. Maar goed: filters in een kabel zijn altijd vreemd. En doen vermoeden dat er verlies optreedt.
De kabel is tussen twee dac’s gebruikt: een Musical Fidelity X24K en een Proceed pdp-2. Als loopwerk is een vM cd222 met een Teac VRDS-7 loopwerk gebruikt.
Direct nadat de cd-speler is begonnen met Blofs ‘Mooie dag’ naar de te laten dac laat stromen, is het duidelijk: dit is een speciale interlink. Pascals stem heeft zelden zo driedimensionaal tussen de Magnepans gestaan. Nu is driedimensionaliteit een kracht van MIT-kabels, maar dat ze dit weten te breiken met een digitale interlink, verbaast me.
Niet alleen de plaatsing is verbeterd, ook de rust en de souplesse waarmee de muziek wordt gepresenteerd, is opvallend goed. De muziek glijdt werkelijk de oren binnen. Waarschijnlijk is dit te danken aan een verbeterde communicatie tussen loopwerk en dac. Als de timing – waar een dac bijzonder gevoelig voor is – verbetert, krijg je minder jitter die zich uit in meer rust en een scherper en dieper stereobeeld.
Opvallend is dat de Digital Reference geen andere klankkleur heeft dan een ‘gewone’ digitale interlink als de Audioquest Digital Pro, die ik normaal gesproken gebruik. De Reference is vooral rustiger, soepeler en iets minder scherp dan de Audioquest. Bovendien zet de Reference het geheel veel grootser en vooral spannender neer. Stemmen zijn groter, luchtiger en echter. Op een podium komen instrumenten daadwerkelijk voor en achter elkaar te staan. En dat allemaal door het wijzigen van een digitale interlink!
Conclusie
De Digital Reference is een meesterwerk. Korter en krachtiger kan ik het niet zeggen. En meer woorden wil ik er eigenlijk niet aan wijden. Dit is, met uitzondering van de gebalanceerde versie, de mooiste digitale interlink die ik ken.
Hi Jaap,
Even over de MIT Digital Reference: de technologie van MIT -de parallelle passieve netwerkjes- is ontwikkeld voor analoge interlinks en luidsprekerkabels; bij digitale interlinks is dit (letterlijk) niet van toepassing. Het “kastje” om de MIT Digital Reference is een verzameling ferrietkernen zoals ook om het bekende Z-Chord-II.
Dag John,
Dank je wel voor de aanvulling. Hier was ik me destijds (2005) niet van bewust. Altijd goed om dit even recht te zetten. Weer wat geleerd!