Van sommige bands snap je niet waarom ze niet bekender zijn bij een groter publiek. Girls In Hawaii is zo’n band. Ze hebben de liedjes, een zanger met een goede stem en qua stijl zijn ze zowel lekker eigenwijs als melodieus. Daar zijn horden andere indie-bands wél groot mee geworden. Toch is het nog opvallend stil rondom hun nieuwste release Nocturne. Hoog tijd daar verandering in te brengen.
Girls in Hawaii is al vanaf 2001 actief en toch is Nocturne pas hun vierde album. Het Belgische zestal neemt overduidelijk de tijd. Dat siert ze én het is te horen aan hoe zorgvuldig de muziek geschreven en gearrangeerd is. Telkens is er weer een verrassende wending of originele vondst die de avontuurlijke luisteraar doet opveren. Het zorgt ervoor dat je niet snel uitgeluisterd raakt.
Grandaddy, Oscar & The Wolf
Grandaddy is een referentie die door het hele album heen sijpelt, maar qua zang en gebruik van electronica doet Nocturne ook veel denken aan Oscar & The Wolf. Al vindt uw recensent dit album van Girls In Hawaii met afstand beter dan de laatste worp van hun landgenoten. Op Cyclo klinkt zanger Antoine Wielemans echter opeens als Thom Yorke ten tijde van Kid A, getergd en in zichzelf gekeerd. Prachtig nummer ook weer.
Deus, Soulwax
Nocturne gaat volgens de band over alleen zijn in het holst van de nacht. Die melancholische, nachtelijke sfeer ademen zeker de eerste drie tracks uit, maar daarna waan je je als luisteraar tijdens Indifference opeens op de dansvloer van een nachtclub. En is dat niet waar de hits gedraaid worden? Indifference heeft een lekkere beat en super catchy instrumentatie. En dan moet het refrein er nog in knallen! In een betere wereld was dit al lang een hit. Wel een klein zwaktebod dat het met een fade out als een nachtkaars uitgaat (wat dat betreft blijven ze in de nachtsfeer). Des te harder komt daarna het rockende Overrated binnen, wat weer referenties oproept met bands als Deus en Soulwax. Het is qua stevigheid een buitenbeentje op Nocturne.
Genoeg name-dropping
Wat volgt is een heerlijk zweverige Radiohead-achtige track, maar het doet net zo goed aan de latere Sparklehorse denken. Maar genoeg name-dropping nu. Want Girls in Hawaii heeft in de 16 jaar dat ze bezig zijn overduidelijk een eigen signatuur opgebouwd en het moet gezegd: ook dit album is weer beter dan de ook al zo goede voorganger Everest (2013). Die stond in het teken van het verliezen van hun drummer, na een dodelijk auto-ongeluk. Het is knap dat de band op alle vlakken nog steeds groeit na al die jaren.
Zang
Is het dan een en al euforie? Waar helaas echt wat op af te dingen valt is de Engelse uitspraak van Wielemans. Het valt vaker op bij Franstaligen (de band komt uit Wallonië). Zeker in de rustige tracks met veel ruimte voor zang klinkt het af en toe tenenkrommend. Soms hoor je een woord als ‘wrong’ of ‘thinking’ toch echt eindigen op een zachte ‘k’. Ook had Wielemans sommige delen best wat zuiverder mogen zingen. Juist omdat het spannende liedjes zijn is het in eerste instantie soms zoeken naar melodieuze houvast, waarbij je je als luisteraar al snel op de zang focust. Als die dan niet spot-on is, wordt het melodieus onnodig een beetje een rommeltje.
Muzikale rijkdom
Maar het is de snel band vergeven omdat er zo ontzettend veel muzikale rijkdom en creativiteit tegenover staat. Check die heerlijke gitaarsolo in Willow Groove eens! Ook weer zo’n hoogtepunt en zo zijn er vele te noemen. Nocturne is een prachtige plaat en verplichte luisterkost voor liefhebbers van Grandaddy, Oscar & The Wolf en Sparklehorse. Warm aanbevolen.
