Tot in het fijnste detail
Inhoud
De Driade Model 2S is een gedetailleerde speaker, maar zonder dat het opgedrongen wordt. Sommige speakers zijn zo getuned alsof ze vol trots tegen je zeggen ‘o kijk mij nou eens dat tinkelende triangeltje naar voren halen’. Bij de Driade is dat helemaal niet het geval. Alle detail is er, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is alsof je naar de huisarts bent geweest en je oren uitgespoten zijn: ineens hoor je weer de fijne details waarvan je niet wist dat je ze miste, zonder je daarvoor in te hoeven spannen.
Je eigen concertzaal
Bij Prokofiev’s derde symfonie blijven zelfs de meest complexe passages te volgen. Uw reviewer hoorde zelfs details die hij nog nooit eerder heeft gehoord. Dat komt ook omdat je bij deze speakers gevoelsmatig op wat grotere afstand zit. Het is alsof je letterlijk een paar rijen teruggaat in de concertzaal, waardoor je meer overzicht hebt. Voor orkestmuziek is dit heel erg prettig.
Bij de strijkers van de Academy of St Martins in The Field met muziek van Vaughn Williams komt het weliswaar heel gebalanceerd, maar ook wat afstandelijk over. Je hoort echt alles, de kleinste nuances en details in de hele zachte passages en de klank van de violen is homogeen, zonder dat het ooit scherp wordt in het hoog. Maar je wordt niet weggevoerd naar hogere sferen op de eb en vloed beweging in de muziek.
Goed in het gehoor
Met de tuning van de model 2S is specifiek rekening gehouden met hoe ons gehoor werkt, dat is werk van Arnold Heres. Je merkt het niet alleen door het gemak waarmee je details waarneemt, maar ook in de klankkleur en het karakter van instrumenten die is zoals het ook zou klinken als iemand live voor je staat te spelen.
Het viel wel op dat de nadruk soms anders gelegd wordt. Bijvoorbeeld in “Chaser” van Mammal Hands: de saxofoon treedt meer op de voorgrond, het repeterende patroon dat unisono door de piano wordt gespeeld is meer op de achtergrond, terwijl ze meestal op gelijke voet staan.
Op bioscoopformaat
Het stereobeeld van de 2S is gul en groot. In “A Caged Bird / Imitations of Life” van Cinematic Orchestra komt dit naar boven: het is groot, groter, groots. Een soundscape waarbij je wordt ondergedompeld in het geluid. Maar dat werkt alleen als de productie goed is, Queen’s “Innuendo” valt genadeloos door te mand.
