Taylor Swift op Alpha-Audio. Jazeker, want met Folklore heeft deze ‘queen of pop’ een bijzonder knap album gemaakt. Een album vol nostalgische nummers dat mij moeiteloos terugvoert naar mijn eigen onbezorgde jeugd maar dat tegelijkertijd bol staat van verwijzingen naar het heden. Mijn heden in elk geval.

Inmiddels weet iedereen dat Covid-19 het leven van veel mensen overhoop heeft gehaald en voor velen betekende dit virus hoofdzakelijk miserie en allerhande financiële problemen. Voor mij was dit echter een tijd van contemplatie en naar elkaar toegroeien. Taylor heeft deze bizarre periode dan weer gebruikt om haar beste plaat ‘to date’ te maken. Toegegeven, ze heeft een paar grote namen achter haar kar gespannen maar ze heeft het toch vooral zelf gedaan. 

Op Folklore kijkt ze schaamteloos terug naar haar 17-jarige zelf waar liefde en het bijhorende verdriet de enige thema’s van belang waren. Heel wat nummers zijn erg persoonlijk en staan vol rake observaties maar het zijn vooral universele nummers hebben we de voorbije maanden gemerkt. “To kiss in cars and downtown bars / was all we needed” uit Cardigan bijvoorbeeld. Wie heeft het niet meegemaakt. Liefde en muziek zijn wat mij betreft de enige twee redenen waarom we het hier zo lang volhouden op deze aardkloot. Zonder heeft het allemaal maar weinig zin. 

Exile, met de geweldige Justin Vernon, is een waanzinnig mooi maar vooral erg droevig nummer. “I think i’ve seen this film before / and i didn’t like the ending” is één van de mooiste zinnen uit de popgeschiedenis. Het verdriet dat volgt na de euforie van een onmogelijke liefde werd nooit eerder zo treffend verwoord. “We always walked a very thin line” zingt Taylor verder, een zin die aangeeft dat het zo moeilijk is om niet over die lijn te gaan. Je vecht ertegen maar in feite ben je kansloos. Ook op Mirrorball zit het vol herkenbare momenten: “I’m still trying everything / to get you laughing at me” waarbij ik met lichte schaamte terugdenk aan alle domme dingen die ik deed/doe om de aandacht van een meisje te krijgen. Om een lach op haar gezicht te toveren. En wat is er mooier dan een lach op het gezicht van een meisje (vrouw). 

En hoewel het eerste deel van het album erg goed is moet het beste nog komen. August, over een zomerliefde die alweer voorbij is voor ze goed en wel is begonnen, heeft een bijna opgewekte vibe tot je op de tekst begint te letten. Wanneer Taylor schreeuwt “You weren’t mine to lose” gaat dit door merg en been. Daarna volgt een prachtig drieluik met This is me trying, Illicit affairs en Invisible strings waarbij Illicit Affairs de dubieuze eer krijgt van meest trieste nummer ooit. “You taught me a secret language / i can’t speak with anyone else / and you know damn well / for you i would ruin myself / a million little times”. Hartverscheurend.

Betty en Peace sluiten deze wonderlijke plaat af, “Would it be enough / if i could never give you peace”. Wat een zin ook weer. Betty is mijn persoonlijke favoriet omdat alles daarin prachtig samenkomt. De nostalgie van het terugblikken, de pijn die nooit helemaal weggaat en vooral het gemis dat blijft knagen, I don’t know anything / but i know i miss you.

Als we kritisch zijn dan staan er een paar nummers te veel op Folklore. Geen slechte nummers per se maar nummers die niet helemaal passen bij de rest van de plaat (Epiphany, Mad woman, The last great American dynasty). Maar die nemen we er graag bij want Folkore is niet minder dan een meesterwerk en een album dat mij de voorbije maanden persoonlijk enorm heeft geraakt. 

VOOR E: AND IF MY WISHES CAME THROUGH IT WOULD HAVE BEEN YOU