Audio en zo

Audiophillia Nervosa. Een van de meest hardnekkige virussen die er zijn. Het kruipt in je bloed, zet zich vast op je zenuwen, valt je hart aan en geraakt zelfs tot in het diepste van je ziel. Hoe je het krijgt is niet helemaal duidelijk. Maar eenmaal je het hebt, geraak je het nooit meer kwijt.

Ik herinner mij feestdagen bij mijn grootouders. Alle ooms en tantes aan één lange tafel. En de kleinkinderen eromheen of eronder. Opa werkte bij Phillips en had de eerste televisie in de straat. Maar hij had ook een prachtige stereo-installatie. Een gouden toren in een op maat gemaakt audiomeubel (Akai). Die toren bestond uit een tuner, een equalizer, een platenspeler en een versterker met VU-meters. Vooral die laatste met zijn verlichte vakjes en dansende naalden hadden een hypnotiserende werking op mij. Naast die stijlvolle toren stonden een paar gigantische luidsprekers. Waarschijnlijk heb ik daar het virus opgelopen.

In den beginne

Van opa kreeg ik ook mijn eerste echte hifi-element. Een lelijke bruine versterker waarvan ik me het merk niet meer herinner. Maar wat was ik er blij mee. Ik moet 16 jaar geweest zijn. Ik kocht meteen een spuitbus en spoot hem in het zilver. Design was toen al heel belangrijk voor mij. Van de vader van een toenmalig vriendinnetje kreeg ik een paar Grundig professional speakers. Waanzinnig goeie luidsprekers maar dat besefte ik pas veel later. En met mijn zuurverdiende centjes kocht ik een platenspeler van JB-systems. Et voilà. Mijn eerste set was een feit. Die Grundig speakers mis ik nog steeds. Ik heb ze bij een verhuizing eens te lang in de kelder gezet en eentje was door de vochtigheid om zeep.

JVC

Een paar jaar later, toen die versterker de geest gaf, wist ik precies wat er in de plaats zou komen. In  elk dorp was er vroeger wel een hifiwinkel. Die van ons lag aan de overkant van de school. Ik was er al ontelbaar keer langsgefietst en telkens stopte ik aan het winkelraam om me te vergapen aan al die blinkende zwarte bakjes. Het drieletterwoord dat je in de streek overal zag hangen was JVC. Oftewel: Japan Victor Company. Een elektronicagigant die enkel in Sony zijn meerdere moest erkennen. Veel geld had ik niet dus kocht ik het instapmodel. Een receiver type RX-230R om precies te zijn. Een beetje later kwam daar een passende cd-speler bij. Mijn geluk kon niet op en voor een heel lange tijd was dit hoe ik naar muziek luisterde. Kiezend tussen cd en vinyl.

Zoektocht

Ik studeerde in Gent en daar was er geen tekort aan hardware. We zijn ondertussen een paar jaar later. Er waren maar liefst vijf platenzaken, elk met hun eigen specialiteiten. Het geld dat ik meekreeg aan het begin van de week, was om eten te kopen. Maar de maandag was het meeste geld al opgegaan aan nieuwe muziek. Meestal stond er dus spaghetti op het menu. Al dan niet met saus. Mijn vriend en ik hielden toen erg van elektronische muziek. We zochten naar de meest obscure labels en hoe vreemder het klonk, hoe liever we het hadden. We kwijlden over de eindeloze bakken vol vinyl en hoopten die ene plaat te vinden die niemand anders zou hebben. Limited editions, white labels of gesigneerde exemplaren vonden we geweldig. De meeste tijd spendeerden we in Vinylla. Een zaak met nieuwe en tweedehands platen die nog steeds bestaat. Zo konden we met ons krappe budget toch een mooie collectie aanleggen.

Mijn vinylcollectie heb ik verkocht en van de originele set is enkel nog de receiver over. Hoe dat zit vertel ik graag een andere keer.

Gerelateerde artikelen

Alpha Audio livestreams: uw keuzehulp in de audio jungle

Review Cambridge Audio MXN10 streaming bridge

Opinie: Audio Advies